Susan studeerde van haar elfde tot haar negentiende aan de Royal Ballet School in Londen. Tijdens het afstuderen werd haar gezegd dat zij te lang was voor het Royal Ballet, en werd aangeraden om te auditeren bij Het Nationale Ballet in de Nederland, want daar waren veel lange dansers. Zij volgde het advies op en zo startte haar carrière in 1979 bij Het Nationale Ballet. Ondanks een flinke blessure in het begin van haar carrière, slaagde Susan erin om door te dansen tot de waardige leeftijd van 38 jaar, de leeftijd die in contracten van dansers vaak aangegeven staat als pensioenleeftijd. In de laatste jaren van haar carrière hield Susan zich steeds meer bezig met choreografie en gaf ook verschillende workshops op de educatieve afdeling van het Nationale Ballet. Sinds 2002 heeft Susan haar eigen vertalingsbureau ‘Pond Translations’, zij vertaalt voornamelijk kunst en cultuur gerelateerde teksten van Nederlands naar Engels. Omscholing Dansers Nederland maakt uiteraard graag gebruik van haar bureau!
Tegen het einde van mijn carrière ontdekte ik het choreograferen en had dit graag voortgezet nadat ik zou stoppen met dansen. Met een twee jaar oude zoon en nog eentje onderweg kon ik mij echter niet voorstellen dat ik de onregelmatige uren en het reizen dat inherent is aan het vak van choreograaf zou kunnen combineren met het opvoeden van twee kinderen. Vooral niet omdat ik alleenstaande moeder was. Gelukkig kwam ik, omdat ik voldoende premies had afgedragen in aanmerking voor de omscholingsregeling. Hierdoor had ik de tijd en de middelen om een nieuwe richting te vinden die beter mijn levensstijl paste.
In eerste instantie had ik een slechte start. Tijdens het gesprek met het UWV voor het aanvragen van een WW uitkering tijdens mijn omscholingsperiode, had ik mijn zoontje meegenomen. De man die het gesprek voerde, vertelde dat zijn vrouw niet meer wilde werken na het krijgen van hun eerste kind. Ik knikte begrijpelijk wat achteraf een grote fout bleek. Na een paar dagen kreeg ik een brief met een afwijzing voor de WW uitkering, omdat ik niet bereid zou zijn om weer te gaan werken. Zonder WW uitkering zou ik niet kunnen gaan studeren en geen aanspraak kunnen maken op aanvullingen vanuit de Omscholingsregeling. In paniek heb ik toen Paul Bronkhorst gebeld en hij heeft het voor elkaar gekregen om hen te overtuigen van de bijzondere omstandigheden waarin dansers verkeren aan het einde van hun danscarrière. Dit zorgde ervoor dat ik me kon inschrijven als werkloze en een uitkering kon ontvangen, maar wel onder de voorwaarde dat ik elke week een sollicitatie deed. Dit bleek een bureaucratische nachtmerrie maar uiteindelijk heeft het me toch iets belangrijks gebracht. Voor een van de banen waarop ik had gesolliciteerd moest ik als test een tekst vertalen. Dit vond ik zo leuk om te doen dat ik besloot dat dit hetgeen was waar ik een nieuwe loopbaan in wilde.
Vervolgens heb ik mij ingeschreven voor de driejarige opleiding voor vertaler aan de ITV in Utrecht (Hogeschool voor Tolken en Vertalen, red.) Het was voor mij de ideale opleiding met veel thuiswerken waardoor ik kon studeren terwijl ik bij de kinderen was. Zodra mijn jongste naar school ging heb ik ‘Pond Translations’ opgezet. Omdat ik altijd al een eigen bedrijf heb willen opzetten had ik gelukkig al meteen bij het stoppen van mijn danscarrière een ondernemers diploma gehaald. Het ondernemerschap is denk ik ook meteen het grootste verschil tussen dansen en vertalen. Als danser waren mijn dagen uitgestippeld voor me, de rollen, repetitietijden en studio’s werden je toegewezen en je deed gewoon wat je gezegd werd. Terwijl ik nu juist mijn eigen agenda beheer en zelf bepaal welke opdrachten ik aanneem. Er zijn nog veel meer verschillen. Nu werk ik met woorden in plaats van met bewegingen en ook is het zittende beroep dat ik nu heb compleet tegenovergesteld met een hele dag dansend doorbrengen. Overigens moet ik wel bekennen dat ik een bureaustoel heb gekocht waarop ik in kleermakerszit kan werken.
Als danser heb ik zeker ook kwaliteiten ontwikkeld die ik kan toepassen in mijn huidige werk. Dansers schuwen het bijvoorbeeld niet om tot het uiterste te gaan en tot laat te werken, dat komt nu heel goed van pas. En daarnaast werk je in de danswereld altijd toe naar een doel; het vormgeven en perfectioneren van een eindproduct, en dat is precies wat ik nu ook doe. In werkelijkheid ben ik altijd al een vertaler geweest omdat mijn motivatie voor dans van jongs af aan al het interpreteren (vertalen) van muziek is geweest; dezelfde motivatie had ik later voor het maken van choreografieën. Hoewel er veel overeenkomsten zijn met dansen, zijn het vooral de verschillen die ik zo waardevol vind. De gedwongen verandering van loopbaan op de helft van ons werkende leven is, vind ik, een prachtige kans voor dansers. Je kan zoveel verschillende kanten van jezelf ontdekken en vaardigheden/aspecten ontwikkelen die je als danseres nooit voor mogelijk zult houden. Mijn advies voor dansers is dan ook om niet bang te zijn voor het onbekende, de toekomst zit vol met prachtige verrassingen. Trek er op uit, ontdek de wereld en ontdek jezelf.
Mijn tweede advies is om niet tot het laatste moment te wachten met nadenken over de toekomst. Het is beter om zo vroeg mogelijk om je heen te kijken en een beeld te krijgen van wat jou (nog meer) interesseert. Het is gemakkelijk om je kop in het zand te steken en te doen alsof die laatste voorstelling nooit komt. Die zal komen en soms zelfs sneller dan verwacht door bijvoorbeeld een onverwachte blessure. Ik was ongeveer 28 jaar toen ik besloot dat ik wilde studeren voor een diploma aan de open universiteit. De omscholingsregeling ging akkoord om mij te steunen met een studiekostenvergoeding, sindsdien is een studiekostenvergoeding tijdens de danscarrière een standaard mogelijkheid bij de omscholingsregeling. Toentertijd was het wat ongebruikelijk en het deed enkele hoofden draaien wanneer ik in de pauzes mijn boeken in de kantine openende of tijdens de busreis naar Groningen! Ik studeerde kunst en technologie om uit te zoeken waar mijn interesses lagen. Een bijkomend voordeel was dat ik leerde typen en met de computer omgaan (wat iets heel bijzonders was voor die tijd!), twee vaardigheden waar ik niet zonder zou kunnen tegenwoordig.
De laatste tip is om echt gebruik te maken van Omscholing Dansers Nederland. Hun advies, begeleiding en steun zijn van onschatbare waarde. Ook wanneer je nog geen idee hebt over wat je na het dansen wilt gaan doen. Hoe meer je er over praat, des te beter je achter je verborgen kwaliteiten en wensen kan komen, die kunt gaan ontwikkelen in de toekomst.
Het klopt wat ze zeggen: een danser blijft in zijn hart altijd een danser, maar die sluit de architect, fysiotherapeut, piloot, dierenverzorger of vertaler in jou niet uit!
2015